قلق آدم‌ها را بدست آورید..

نوشتن برای فراموش کردن است..

گاهی از خویش برون می‌آیم و چند قدمی آنورتر به دیدن خودم می‌نشینم که چگونه پس از تحمل آن همه شکنجه و تجاوز، میان مردم به عادی زندگی می‌کنم و همه چیز از بیرون عادی‌ست. و چون به خودم باز می‌گردم، طوفان درمی‌گیرد و باید بجنگم و بایستم. وقتی زیادی با تاریکی و سیاهی و […]

آدم‌ها دوسته‌اند: ۱. آنهایی که ترجیح می‌دهند میان دیگران غمگین باشند. ۲. آنهایی که ترجیح می‌دهند تنها غمگین باشند.

این روز‌ها دائم به خودکشی فکر می‌کنم. البته بیشتر به این می‌اندیشم که بیشتر خود رهایی‌ست تا خودکشی. آنچه بیشتر از هر چیز آزارم می‌دهد این است که دلیلی برای آن نمی‌یابم. من که در سخت‌ترین شرایط و در بدترین وضعیت دوام آورده‌ام، و جنگیده‌ام و مشتاقانه به زندگی ادامه داده‌ام، ‌دارم به تسلیم شدن […]

فقط تجربه‌ی یک بیماری سهمگین می‌تواند ما را از مرگ دور کند. تنها بیمار است که زندگی را عمیقا می‌طلبد و پر از خواستِ زندگی می‌شود.

انگشتانم رمق نوشتن ندارند، گیجند، نمی‌توانم بنشینم. رو صندلی که هیچ، پشت میز که هیچ، روی زمین لمیده‌ام، نشسته‌ام دو زانو.. اما باز هم سخت است، دلم می‌خواهد بیافتم، خودم را بخیزانم توی رویا،‌ بیافتم روی بستر نرم خیال.. تا خوابم ببرد.