۱۶. مادرانه

نیمه شب با صدای فریادهای مادرم در خواب بیدار شدم. مادرم التماس می‌کرد. خدا خدا می‌کرد و التماسش می‌کرد. ندیدم بودم خدایی که قابل رویت است، خدایی را که قابل رویت نیست التماس کند.

از خواب پریدم.

در حالی که اشک‌هایم ناخودآگاه می‌ریخت، از خواب بیدارش کردم.


منتشر شده

در

,

توسط

برچسب‌ها:

دیدگاه‌ها

2 پاسخ به “۱۶. مادرانه”

  1. آوا نیم‌رخ

    خدایی که قابل رویت است…
    خدایی که قابل رویت نیست…

  2. هانیه نیم‌رخ

    چه تعبیر زیبا و قشنگی بود.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

%d