خداحافظ گری کوپر

دفتر تلفن یکی از بهترین کتاب‌هایی است که نوشته شده. همه‌اش واقعیته،‌ پر از آدم‌هایی که حقیقتا وجود دارند. چند صفحه از قشنگ‌ترین قسمت‌های مربوط به نیویورک رو به صدای بلند برام خوند. حتی بعضی‌ وقت‌ها از تلفنچی می‌خواد که یک شماره رو از بوینوس آیرس یا شیکاکو براش بگیره. می‌خواد کتاب رو امتحان کنه.…

پیشرفتم عالی‌ست. بعضی وقت‌ها نصف شب از خواب بیدار می‌شوم و می‌بینم هیچ احساسی ندارم. بی درد بی درد. یک پیروزی واقعی! یک جور خلا کامل و خیلی عالی! خلاصه اینکه من هم حالا می‌تونم ادعا کنم به خوشبختی رسیدم. یا گمان می‌کنم بتونم یک شب زیبای بی‌مهتاب لب دریاچه بنشینم و هیچ احساسی نکنم.…

من از مردن خوشم نمی‌آد. یک طرف زندگی‌ست و جمعیت و کثافت‌کاری‌های جمعیت، اون طرف هم مرگ..