درد را از هر طرف بخوانی درد است.

خوبی تنهایی این است که درد را تنهایی میکشی و باعث رنجش کسی نمیشی. درد شاید تمام شود ولی رنجی که از تو در انسان‌ها می‌ماند، می‌ماند. هیچ بخششی در کار نیست. آدمی، یک جایی پس ذهنش، تمام رنج‌هایی را که کشیده است، بیاد دارد. فقط کافی‌ست شرایط بیادآوریشان دوباره تکرار شود، آنگاه می‌بینی که نه تنها فراموش که هیچ، تمام جزییات آن نیز بیاد مانده و در طول زمان، بر آن افزوده شده است.