اولین استاد زبان من در آموزشگاه گویش، استاد ساده‌ای بود، ولی بعد از چند ترم، وقتی آقای معافی استاد من شد، با فردی روبرو شدم که در کارش بسیار دقیق بود. با معلومات، صبور، آروم و بسیار علمی. تمام تعاریف واژه‌های جدید تقرییا همانند تعریف خود دیکشنری بود. بعبارتی، یه دیکشنری متحرک بود..
بعد آقای جلیلی استادم شدن، بسیار سر زنده و شاد و خوشحال و خندان.. فقط در کلاس البته. بیرون از کلاس، دلایل زیادی برای خوشحالی آدم‌ها پیدا نمیشه. چیزی که بعدها برای خودم هم اتفاق افتاد. شخصیتی تلفیقی از این دو در کلاس..
دقیق و شاد و خوشحال. چیزی که تمام شاگردانم از من بیاد دارن. ولی اگر این شخصیت رو برای افراد دیگه‌ای که من رو می‌شناسن تعریف کنید، احتمالا با این جواب روبرو بشید که: احتمالا اون یکی دیگه بوده.. هم اسم بودن..
دقیق بودن، دقت در جزییات و خیلی چیزهای دیگه رو تو زندگی دارم. حداقل تلاشم رو میکنم اینگونه باشم. آقای جلیلی در زندگی همیشه پشتکار خوبی داشت و تونست به جایگاه‌های بالاتری دست پیدا کنه.. امیدوارم حالا دلایل شادی بیشتری داشته باشه برای بیرون کلاس و فکر میکنم دخترش به تنهایی برای این کار کافی باشه.
با دکتر معافی همچنان در ارتباط هستیم. گاهی همدیگه رو می‌بینیم در مورد فیلم و سریال و موضوعات دیگه صحبت می‌کنیم. ایشون یادآور عبارت درخت هرچه پربارتر, سر به زیرتر هستند. صحبت کردن با ایشون، دوستی با ایشون جزو یکی از لدت‌های زندگیه..
دیدگاهتان را بنویسید