پرتگاه

گاهی از خویش برون می‌آیم و چند قدمی آنورتر به دیدن خودم می‌نشینم که چگونه پس از تحمل آن همه شکنجه و تجاوز، میان مردم به عادی زندگی می‌کنم و همه چیز از بیرون عادی‌ست.

و چون به خودم باز می‌گردم، طوفان درمی‌گیرد و باید بجنگم و بایستم. وقتی زیادی با تاریکی و سیاهی و زشتی مبارزه کنی، خودت هم سیاه و تاریک و زشت خواهی شد.
و این همه سیاهی بالاخره از جایی بیرون میزند و همه چیز را خراب می‌کند. تمام تلاشی که برای خوب بودن کرده‌ای، بر باد میرود.

وقتی برای مدت طولانی به پرتگاه نگاه کنی، پرتگاه هم به تو نگاه می‌کند.