خود را کشتن نیز همانند آنچه در نمایش‌نامه‌های هیجان‌آور رخ می‌هد گونه‌یی اعتراف است. اعتراف به اینکه از زندگی عقب افتاده‌ایم و یا آن را نمی‌فهمیم. بهتر است زیاد به بیراهه نرویم و به واژه‌های آشنا برگردیم. همین که اعتراف کنیم: «به زحمتش نمی‌ارزد» کافی‌ست. زندگی کردن البته هرگز آسان نیست. رفتارهای ما همواره بر مبنای فرمان وجود است و دلیل‌های بسیار دارد که نخستین آن عادت است. آنکه داوطلبانه مرگ را برمی‌گزیند نشان می‌دهد که حتی به گونه‌ای غریزی به ویژگی ریشخندآمیز این عادت و نبود دلیلی مجاب کننده برای زندگی کردن و تلاش بی‌مفهوم روزمره و بیهودگی رنج پی برده است.
- افسانه‌ی سیزیف، آلبر کامو، ترجمه‌ی دکتر محمود سلطانیه
دیدگاهتان را بنویسید